Chciałbym opisać
Chciałbym opisać najprostsze wzruszenie
radość lub smutek
ale nie tak jak robią to inni
sięgając po promienie deszczu albo słońca
chciałbym opisać światło
które we mnie się rodzi
ale wiem że nie jest ono podobne
do żadnej gwiazdy
bo jest nie tak jasne
nie tak czyste
i niepewne
chciałbym opisać męstwo
nie ciągnąc za sobą zakurzonego lwa
a także niepokój
nie potrząsając szklanką pełną wody
inaczej mówiąc
oddam wszystkie przenośnie
za jeden wyraz
wyłuskany z piersi jak żebro
za jedno słowo
które mieści się
w granicach mojej skóry
ale nie jest to widać możliwe
i aby powiedzieć - kocham
biegam jak szalony
zrywając naręcza ptaków
i tkliwość moja
która nie jest przecież w wody
prosi wodę o twarz
i gniew różny od ognia
pożycza od niego
wielomównego języka
tak się miesza
tak się miesza
we mnie
to co siwi panowie
podzielili raz na zawsze
i powiedzieli
to jest podmiot
a to przedmiot
zasypiamy
z jedną ręką pod głową
a z drugą w kopcu planet
a stopy opuszczają nas
i smakują ziemię
małymi korzonkami
które rano
odrywamy boleśnie
Zbigniew Herbert
Ach, no właśnie....
OdpowiedzUsuńCiągle mam przeświadczenie, takie niesłabnące przeczucie, że świat nie jest jedynie strukturą podzieloną, poszatkowaną przez "...kologów" na kategorie i dziedziny, na "podmiot i przedmiot", gdzie trzeba koniecznie umawiać się, co jest sztuką, a co nią nie jest... Co rzemiosłem i czy powiewa nad nim jakakolwiek chorągiew... Dlaczego nie ujrzeć tego, co nam jest dane na chwilkę, na mgnienie, jako całość... Jako nadzwyczajne i zaskakujące doświadczenie, w którym za zło trzeba dziękować równie gorąco, jak za dobro, bo pierwszego nie widać inaczej, jak tylko w świetle drugiego... Świat w rękach na krótki czas, na wyciągnięcie ramion między głową na poduszce a kopcami planet, świat "widzialny i poznawalny", ale i wyśniony. Jego całość nieodgadniona i nie do opisania jednym słowem, które byłoby jedynie słuszne i właściwe.
Nie chcę mieć racji. Chcę mieć miłość i zdolność dziwienia się.