Boże                     Jan Twardowski





Darwin znikł z długą brodą posiwiały małpy
Wolter już jak nekrolog w kąciku humoru
nawet Kopernik zmalał choć obracał Ziemię
spaniel życzy przed sklepem krótkiego ogonka

wszystko na pysk zbity wali się bez Ciebie

Pod niebem pełnym cudów    Adam Nowak  Raz Dwa Trzy

Pod niebem pełnym cudów
nieruchomieję z nudów
właśnie pod takim niebem
wciąż nie wiem czego nie wiem

światło z kolejnym świtem
ciągle nazywam życiem
które spokojnie toczy
swą nieuchronność nocy


ten błękit snów i pragnień
niejeden z nas odnajdzie
a niechby zaszedł za daleko
pewnie zostanie tam

pod cudnym niebem jeszcze
każdy choć jedno miejsce
być może ma i chwilę
gdy godnie ją przeżyje

bo nieba co w marzeniach
spełnia się albo zmienia
skłonni jesteśmy szukać
do bram jego ciężkich pukać


ten błękit snów i pragnień
niejeden z nas odnajdzie
a niechby zaszedł za daleko
pewnie zostanie tam
spójrz gwiazdy matowieją
i niczym się nie mienią
zwykliśmy je zaklinać
i szczęście swoje mijać

bo w niebie z którego dotąd
nie wrócił nikt bo po co
wieczna sączy się struga
przyjemnej wiary w cuda


ten błękit snów i pragnień
niejeden z nas odnajdzie
a niechby zaszedł za daleko

pewnie zostanie tam

Być niezauważonym                         Jan Twardowski


Być nie zauważonym by spotkać się z Tobą
nie czytanym zbytecznym
właśnie byle jakim
przekreślonym do końca nonszalancją ręki
aromatem nie mocnym jeszcze nie poznanym
tuż pomiędzy goździkiem pieprzem i migdałem
fotografią nieważną bo niedokąpaną
liryzmem co się siebie coraz więcej wstydzi


książką którą się kładzie wciąż jedną na drugiej
jabłkiem po gruszce zawsze trochę kwaśnym
rakiem trzymanym w koszu z pokrzywami
włosami co odchodzą jak myszy po cichu
szczygłem co chciał przyfrunąć lecz umarł wysoko
z ogonem tak leciutkim że ponad rozpaczą
biedronką zapomnianą gdy przechodzą żuki
świętym któremu w czas remontu utrącono głowę
niech będzie niewidzialnym skoro stał się dobrym

I to tylko wiem                         Raz Dwa Trzy

Wszystkiego jest mało, niczego jest w brud.
Pomyślę zbyt śmiało, to braknie mi słów,
więc milczę zawzięcie, czekam na znak,
by mogło być pięknie, bo nie jest aż tak.

W modlitwie  śpi anioł, zmęczony jak stróż.
Anioły tak mają czekając na cud.
Wiedzą najpewniej z wyroczni prawd,
że może być pięknie, chodź nie jest aż tak.

Nie jak się zdawało, inaczej, a więc
jest tak, jak być miało i tylko to wiem.
i tylko to wiem 

Od bzdur, które w poprzek przez ból albo sen,
nim staną się dobrem, jak cisza i biel,
tak puste zaklęcie zesnuje się wspak.
Nie musi być święte, bo nie jest aż tak.

Nie jak się zdawało ,inaczej, a więc
jest tak, jak być miało i tylko to wiem.
i tylko to wiem 

Jak się nazywa     Jan Twardowski

Jak się nazywa to nie nazwane
jak się nazywa to co uderzyło
ten smutek co nie łączy a rozdziela
przyjaźń lub inaczej miłość niemożliwa
to co biegnie naprzeciw a było rozstaniem
wciąż najważniejsze co przechodzi mimo
przykrość byle jaka
jak chłodny skurcz w piersi
ta straszna pustka co graniczy z Bogiem
to że jeśli nie wiesz dokąd iść
sama cię droga poprowadzi

Na utratne            Jan Kochanowski

Na przykrej skale, gdzie nikt nie dochodzi, 

Zielone drzewo słodkie figi rodzi, 

Których z wronami krucy zażywają, 

Ludzie żadnego pożytku nie mają; 

Takżeć nie wiem, z kim wszytko drudzy zjedzą, 

Każe położyć prze cię z dobrą wolą. 

A ludzie godni gdzieś na stronie siedzą.

O zazdrości         Jan Kochanowski

Ani przyjaciel, ani wielkość złota, 

Ani uchowa złej przygody cnota; 

Przeklęta Zazdrość dziwnie się frasuje, 

Kiedy u kogo co nad ludzi czuje. 

Więc jeśli nie zje, tedy przedsię szczeka, 

A ustawicznie na twoje złe czeka. 

To na nię fortel: nic nie czuć do siebie 

A wszytko mężnie wytrzymać w potrzebie.

Samotność

Samotność                   Jan Twardowski

Nie proszę o tę samotność najprostszą
pierwszą z brzega
kiedy zostaję sam jeden jak palec
kiedy nie mam do kogo ust otworzyć

nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać
przynajmniej jak pół wróbla
kiedy żaden pociąg pośpieszny nie spieszy się do mnie
zegar przystanął żeby przy mnie nie chodzić
od zachodu słońca cienie coraz dłuższe
nie proszę Cię o tę trudniejszą
kiedy przeciskam się przez tłum
i znowu jestem pojedynczy
pośród wszystkich najdalszych bliskich
proszę Ciebie o tę prawdziwą
kiedy Ty mówisz przeze mnie
a mnie nie ma

wilk i owieczka

Wilk i owieczka              Zbigniew Herbert

Mam cię - powiedział wilk i ziewnął. 

Owieczka obróciła ku niemu załzawione oczy. - Czy musisz mnie zjeść? 

 Czy to naprawdę jest konieczne? 

- Niestety muszę. 

Tak jest we wszystkich bajkach: 

Pewnego razu nieposłuszna owieczka opuściła mamę. W lesie spotkała złego wilka, który... - Przepraszam, nie jest tu las, 

tylko zagroda mego gospodarza. 

 Nie opuściłam mamy. Jestem sierotą. 

Moją mamę zjadł takie wilk. 

- Nic nie szkodzi. 

Po śmierci zaopiekują się tobą autorzy pouczających czytanek. 

Dorobią tło, motywy i morał. 

Nie miej do mnie żalu. 

Pojęcia nie masz, jak to głupio być złym wilkiem. 

Gdyby nie Ezop, 

usiedlibyśmy na tylnych łapach

i oglądalibyśmy zachód słońca. 

Bardzo to lubią. 

Tak, tak, kochane dzieci. 

Zjadł wilk owieczkę, a potem oblizał się. 

Nie naśladujcie wilka, kochane dzieci. 

Nie poświęcajcie się dla morału.

Jonasz                       Zbigniew Herbert

I nagotował Pan rybę wielką 

żeby połknęła Jonasza 

Jonasz syn Ammitaja 

uciekając od niebezpiecznej misji 

wsiadł na okręt 

płynący z Joppen do Tarszisz 

potem były rzeczy wiadome 

wiatr wielki burza 

załoga wyrzuca Jonasza w głębokości 

morze staje od burzenia swego 

nadpływa przewidziana ryba 

trzy dni i trzy noce 

modli się Jonasz w brzuchu ryby 

która wyrzuca go w końcu 

na suchą ziemię 

współczesny Jonasz 

idzie jak kamień w wodę 

jeśli trafi na wieloryba 

nie ma czasu westchnąć 

 uratowany 

postępuje chytrzej 

niż biblijny kolega 

drugi raz nie podejmuje się 

niebezpiecznej misji 

zapuszcza brodę 

i z daleka od morza 

z daleka od Niniwy 

pod fałszywym nazwiskiem 

handluje bydłem i antykami 

agenci Lewiatana 

dają się przekupić 

nie mają zmysłu losu 

są urzędnikami przypadku 

w schludnym szpitalu 

umiera Jonasz na raka 

sam dobrze nie wiedząc 

kim właściwie był 

parabola 

przyłożona do głowy jego 

gaśnie i balsam przypowieści 

nie ima się jego ciała