Diabeł rodzimy       Zbigniew Herbert

    1

Przybył z Zachodu na początku dziesiątego wieku. Zrazu

tryskał energią i pomysłami. Wszędzie słychać było stuk jego kopyt.

Powietrze pachniało czarcio. Ten dziewiczy kraj, bliżej piekła

niż nieba, wydawał się jego ziemią obiecaną. Chwiejna dusza ludu

aż prosiła się o chrzest ciemnego ognia.

Na pagórkach chwiały się dzwonnice. Mnisi piszczeli jak myszy.

Lały się konwie święconej wody.

2

Zamki i miasta oddał w arendę magistrom alchemii i szalbierzom

magii. Sam wbił się dziesięcioma pazurami w zdrowe

mięso narodu - chłopów. Wchodził w ciało głęboko; ale nie

pozostawiał śladu. Matkobójcy klecili wotywne kapliczki. Upadłe

dziewczęta podnosiły się. Opętani uśmiechali się głupkowato.

Aniołom wiotczały mięśnie. Ludzie popadali w tępą cnotę.

3

 Bardzo szybko opuścił go zapach siarki. Zaczął pachnieć

niewinnie sianem. Rozpił się trochę. Opuścił zupełnie. Jeśli wejdzie

do obory, nie zawiąże krowom ogonów. Nie drażni nawet nocą

babskich sutek.

Ale przeżyje wszystkich. Uparty jak kąkol, leniwy jak łopuch.