Wołowiec

Wołowiec


Niebo jest orzeźwiające. Niebieskie. Słonce biegnie długimi krokami wzdłuż wiejskiej drogi donikąd i woła do mnie: odmaluj to. Odmaluj. Jakby uważało, że jestem jakimś Janem van Goyenem. Albo jakby nie dowierzało zdolności mojej siatkówki.

Oko- narzędzie estetyki- jest autonomiczne. Suwerennością ustępuje jedynie łzie.
Łzę można w Beskidach uronić z wielu przyczyn. Choćby z tego powodu, że "łza jest przeczuciem oka, co je czeka w przyszłości.

Otwarte drzwi cerkwi. Zapach kadzidła i pajęczyn...
Hospody pomyluj-
Widok desek "farbami i kurzem się trzęsących. Drewniane anioły, "posiwiałe od śniegu, niecałe od zacieku...
Hospody pomyluj-
Sw. Księga, niepewność, spojrzenie popa, pokorny pocałunek...
Hospody pomyluj-
Turystka. Tu mniej wrażliwa na czyste wartości estetyczne architektury, bardziej wsłuchana i wpatrzona w "Hospody pomyluj...
"Mszy słucha się najlepiej, gdy nie rozumie się języka. Ignorancja przy takich okazjach sprzyja skupieniu nie mniej niż kiepskie oświetlenie.
Łagodne dotkniecie wyobcowania. Jakie dotyka wielu ludzi, przeniesionych w cudze miejsca. Świadomość, że to, co się wokół mnie dzieje, nie bierze mnie w rachubę. Czuje się zbędna.

 

 *****

 

Krajobraz samotny i pełen melancholii.
Zwłaszcza, gdy przychodzi się tu o tej porze roku. Gdy jest się cudzoziemką i gdy lata radosne już nie dotrzymują towarzystwa.
Ela.G.