Do rzeki              Zbigniew Herbert

Rzeko - klepsydro wody przenośnio wieczności

wstępuje w ciebie coraz bardziej inny

że mógłbym być obłokiem rybą albo skałą

a ty jesteś niezmienna jak zegar co mierzy

metamorfozy ciała i upadki ducha

powolny rozkład tkanek i miłości

ja urodzony z gliny

chcę być twoim uczniem

i poznać źródło olimpijskie serce

chłodna pochodnio szumiąca kolumno

opoko mojej wiary i rozpaczy

naucz mnie rzeko uporu i trwania

abym zasłużył w ostatniej godzinie

na odpoczynek w cieniu wielkiej delty

w świętym trójkącie początku i końca

Kraj                                  Zbigniew Herbert

 

Na samym rogu tej starej mapy jest kraj, 

do którego tęsknię.
Jest to ojczyzna jabłek, pagorków, leniwych rzek, 

cierpkiego wina i miłości.  

Niestety, 

wielki pająk rozsnuł na nim swą sieć

i lepką śliną zamknął rogatki marzenia.
Tak jest zawsze: 

anioł z ognistym mieczem, 

pająk, 

sumienie.

Przebudzenie                       Zbigniew Herbert



Kiedy opadła groza pogasły reflektory
odkryliśmy że jesteśmy na śmietniku w bardzo dziwnych pozach
jedni z wyciągniętą szyją
drudzy z otwartymi ustami z których sączyła się jeszcze ojczyzna
inni z pięścią przyciśnięta do oczu
skurczeni emfatycznie patetycznie wyprężeni
w rękach mieliśmy kawałki blachy i kości
(światło reflektorów przemieniało je w symbole)
ale teraz to były tylko kości i blacha
nie mieliśmy dokąd odejść zostaliśmy na śmietniku
zrobiliśmy porządek
kości i blachę oddaliśmy do archiwum
Słuchaliśmy szczebiotania tramwajów jaskółczego głosu fabryki
i nowe życie słało się nam pod nogi